آیه الله میرزا اصفهانی از قول استاد خود حضرت آیه الله نائینی چنین نقل میکنند:

" در دوران جنگ جهانی اول و اشغال ایران توسط انگلیسی ها و روسی ها که

 حملات و هجوم ها به ملت شیعه اوج گرفته بود ، آیه الله نائینی خیلی پریشان

 بودند و نگران از این که وضع به کجا خواهد انجامید ، نکند که این کشور محب و

 دوستدار امام عصر از بین برود و سقوط کند؟ " در همین زمان ها شبی به امام زمان

 متوسل می شوند و در حال توسل و گریه به خواب می روند.

 خواب می بینند: دیواری است به شکل نقشه و این دیوار ترک برداشته و خم شده و

در حال افتادن است. در زیر این دیوار یک عده زن و بچه نشسته اند و دیوار دارد روی سر

 آنها می ریزد و خراب میشود.

آقای نائینی وقتی این صحنه را میبینند به قدری ناراحت و نگران می شوند که فریاد

میزنند و می گویند: خدایا این وضع به کجا خواهد انجامید؟...

در این حال میبینند که حضرت ولی عصر تشریف می آورند و انگشت مبارکشان را

 به طرف دیواری که خم شده و در حال افتادن بود ، گرفتند و آن را بلند کردند و

 دو مرتبه سرجایش قرار دادند و بعد فرمودند: این جا شیعه خانه ی ماست.

می شکند ، خم می شود ، خطر هست ولی ما نمیگذاریم سقوط کند. ما

نگهش میداریم.

منبع:فراز هایی از تجلیات امام عصر،ص 54   

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: